Субҳи якуми сентябри соли 1989-ро ҳеҷ гоҳ фаромӯш намекунам. Рӯзи аввалине, ки бо тани ларзон ва диле пур аз ҳаяҷон, ба остонаи мактаб қадам гузаштам. Дафтаре дар бағал, қаламе дар даст ва як ҷаҳон савол дар дил. Ҳама чиз бароям нав буд — рангин, ҳаяҷоновар, каме ваҳм ҳам доштам вале дилам пур аз умед. Он субҳ, дар дари синф, зане бо табассуми гарме ва нигоҳи модарона маро пешвоз гирифт. Муаллими нахустини ман — Раҳматова Ҳафиза. Ӯ аввалин шахсе буд, ки дастамро дошта, ба олами дониш равонам кард. Ӯ аввалин касе буд, ки номи маро бо меҳр гирифт ва гуфт: «Бачам…». Аз ҳамон лаҳза, ман дар муҳити нав (мактаб) дигар танҳо набудам — ман як роҳнамо доштам, як чароғ, як қалби пур аз нур.

Муаллимаи нозанину меҳрубонам ба ман на танҳо хондану навиштан ёд дод. Ӯ дар қалбам тухми меҳрубонӣ кошт, ба ман сабр омӯзонд, сухани ҳақро ёд дод. Дар ҳар ишорааш тарбия буд, дар ҳар нигоҳаш эҳтиром, дар ҳар каломаш рӯшноии умед.

Солҳо гузаштанд… Ман қад мекашидаму синну синфу сол иваз шуд, чеҳраҳо нав шуданд, роҳҳо дигар шуданд… Вале он меҳр, он садо, он оғӯши модарона, он нигоҳи муҳаббатдопр, он чашмони шашардор дар хотирам барои ҳамеша боқӣ монд.

Соле, ки синфи ёздаҳро хатм мекардам ва бояд шаҳодатномаи хатми мактабро мегирифтам... Рӯзи охирини дарс, ҳаяҷони ба зиндагии нав қадам гузоштан диламро пур карда буд. Ана дар ҳамон рӯз — як лаҳзае, ки ашки эҳсосро аз чашмам раҳо кард... Муаллимаам Раҳматова Ҳафиза маро даъват кард ва бо лабханди ширин, дафтари синфи якумамро ба дастам дод…

Он дафтари кӯчак, он хатҳои каҷу килеб, он ҳарфҳои ношиноси онрӯза — ҳамааш зинда буд. 11 сол… Ӯ онро нигоҳ дошта буд… Чӣ эҳсоси бузурге буд! Он на танҳо як коғаз-дафтар буд — он порчаи дил буд, як гӯшаи нури хотирот буд.

Аз худ пурсидам: кадом устод метавонад 11 сол дафтари як шогирдро нигоҳ дорад? Фақат он муаллим, ки бо дилу ҷон таълим медиҳад. Фақат он муаллим, ки ҳар шогирдашро порае аз вуҷуди худ меҳисобад.

Имрӯз, агар ба ҷое расида бошам, агар суханам таъсир дорад, агар баён дораму қалам дар дастам, бовар кунед, ин ҳама аз ҳамон субҳи якуми сентябри соли 1989 сарчашма гирифтааст. Аз он дасти гарм, аз он қалби бузург, аз он муҳаббати модаронаи муаллимаам.

Муаллимаи ман — Раҳматова Ҳафиза — на танҳо аввалин муаллим буд. Ӯ аввалин шахсе буд, ки ба ман бовар кард ва ман ҳам як умр ӯро дар қалбам нигоҳ медорам. Ҳар ҷо равам, ҳар кӣ шавам, ҳар лаҳза номи ӯ бо эҳтиром, бо муҳаббат ва бо шукр дар забонам хоҳад монд, зеро ҳар роҳе, ҳар қуллае, ҳар комёбӣ — аз як қадами нахустин сар мешавад ва он қадамро дар зери сояи муаллим гузоштам.

Ман то абад шогирди шумоям муаллимаи гиромӣ, модари меҳрубон, роҳнамои беминнат - Раҳматова Ҳафиза!

Амируллозода Беҳрӯз,

мудири шуъбаи маорифи

ноҳияи Синои шаҳри Душанбе